21. Pozory mylą

  Serena wstała dość wcześnie. Lucy nie było w domu. Dziwne. Jednak nie przejęła się tym za bardzo. Pospieszyła do gildii. Otworzyła drzwi i znieruchomiała.
  - Niespodzianka! - krzyknęli wszyscy.
  Cała gildia była przystrojona balonami i serpentynami.
  - Wczoraj wspomniałaś, że dziś masz urodziny, więc, jako prawdziwy mężczyzna, urządziłem ci przyjęcie - uśmiechnął się Elfman.
  - Dzisiaj masz oficjalnie 18 lat! - zawołał wesoło Natsu.
  Nadszedł 16 listopad. Urodziny Dziecięcia Lucyfera. Zapowiadała się huczna zabawa.
  - Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o dniu ze mną - podeszła Lisanna.
  - Oczywiście, że nie - odpowiedziała Serena.
  - Masz ochotę się czegoś napić? Wody, soku?
  - Chlejemy! - krzyknęła Serena bez zastanowienia i opróżniła kufel piwa.
  - Amatorzy - Cana była w połowie baryłki.
  - Widzę, że masz bardzo dobre kontakty z Natsu - uznała Lisanna - Może nawet lepsze niż Lucy.
  - Eee, no wiesz...
  - Nie masz co się bać. Kiedyś miałam marzenia związane z Natsu, ale to już przeszłość.
  - Nie chce z nim niczego wiązać! Mam Stinga.
  - Ooo! Zostaniesz żoną Mistrza Sabertooth?
  - Pff, ja w Fairy Tail zostanę do końca życia! Albo on się tego zrzeknie, albo mam go gdzieś.
  - Zdecydowana dziewczyna - zachichotała Lisanna.
  Nagle wszyscy podeszli do Sereny i zaczęli składać życzenia. We wszystkich oczach (no, oprócz Lucy) widziała życzliwość i przyjaźń. Nigdy w życiu nie była tak szczęśliwa. W samym środku składania życzeń zakryła twarz rękoma i zaczęła szlochać.
  - Hej, dlaczego płaczesz? - zmartwiła się Erza.
  - BO JESTEŚCIE NAJLEPSZĄ GILDIĄ NA ŚWIECIE, DO CHOLERY! - mocno przytuliła Tytanię.
  Wszyscy zaczęli się śmiać. Nawet gbur Laxus uśmiechnął się pod nosem. Sho ze szczęścia chciała zacząć śpiewać, ale Natsu zakleił jej usta taśmą.
  Impreza trwała w najlepsze. Lisanna cały czas trzymała się blisko Sereny z uwagi na to, że spędzała z nią dzień. Rodriguez jednak nie za bardzo ją polubiła. Lisanna była słodka, dziewczęca i niewinna. Nie to co Serena.
  - Zastanawiam się dlaczego się zemną zadajesz z taką ochotą.
  - Bo przypominasz mi siostrzyczkę Mirę. Też jesteś miła, troszczysz się o członków gildii i potrafisz zmieniać się w demona. Może i pochodzisz od najgorszego maga wszech czasów, ale sama w sobie nie jesteś zła. Nie wiem czemu wmawiasz sobie, że jesteś "ciemnością tej gildii".
  - Może i masz rację, ale boję się, że Zeref będzie mógł manipulować mną, aby osiągnąć swoje cele. Pewnego dnia zamierzam się z nim spotkać.
  - Co?! - Lisanna cofnęła się o krok.
  - Nie rób takiej miny. Własny przodek raczej nic mi nie zrobi. Zamierzam pokonać go moją mocą. Nie chcę, żeby ktoś taki nadal żył i szerzył zło - Serena zacisnęła pięści ze złości.
  Lisanna patrzyła na nią ze strachem, ale i podziwem jednocześnie. Nie wiedziała co ma powiedzieć. Pewność siebie Sereny była warta uznania. Ale ona zamierzała samodzielnie pokonać Zerefa? Co do tego miała wątpliwości.
  - Może nie rozmawiajmy o tym - zaproponowała Serena, widząc przestraszoną twarz Lisanny.
  - D-dobrze.
  - To moje urodziny i chcę je spędzić jak najlepiej - podniosła rękę i skierowała ją w stronę pijącego Gajeela.
  Uwolniła swoją moc i sprawiła, że napój przymarzł do ust Żelaznego Zabójcy Smoków.
  - Czy nie uważasz, że to zabawne? - Rodriguez dusiła się ze śmiechu.
  Lisanna patrzyła na jej uradowaną twarz. W życiu nie uwierzyłaby, że ta rozchichotana dziewczyna to potomkini Mrocznego Maga, i że włada zabójczą magią.
  "Ten świat nie przestaje mnie zadziwiać" - pomyślała Lisanna.